Cedar Gallery

Home  |  Cedar info  |   Nieuws   |  Lezingen |  Contact | Engels

Kunstenaars

Architectuur

Boeken

Fotografie

Letters

Schilderijen

Bomen

Religie

Thema's

China

Japan

Rusland

Hier vindt u informatie over het leven en het werk van bekende en minder bekende beeldhouwers. U kunt een indruk krijgen van hun werk en er wordt soms verwezen naar musea waar u het werk van de beeldhouwer kunt gaan bekijken.
Een tweede onderdeel is de BEELDENTUIN, bestaande uit veel beroemde en minder beroemde beelden met een korte beschrijving.

Dan Graham

Pavilion (2005)

Graham wordt gerekend tot moderne stromingen als Minimal Art, Conceptuele kunst en performance kunst.
Dan Graham vervaardigt de meeste van zijn sculpturen uit industriële materialen, zoals roestvrij staal en spiegelend glas.
Door hun transparante karakter voegen ze zich over het algemeen naadloos in hun omgeving.
Zeer bekend is zijn Rooftop Urban Park project op het dak van de DIA Center for the Arts in New York. In eigen land is er het werk Two Adjacent Pavilions dat op het gazon bij de entree van het Kröller-Müllermuseum is opgesteld.

Het licht dat op het glas weerkaatst en de veranderende reflecties van mensen en dingen die zich nabij het werk bevinden bepalen het steeds wisselende karakter van deze werken. Ze ogen solide en lossen tegelijkertijd op in hun omgeving.
Dit spel met de waarneming is ook in veel ander werk van Graham terug te vinden.
Een van zijn meest ambitieuze projecten was het Children’s Pavilion uit 1989 waaraan hij samen met Jeff Wall heeft gewerkt.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------  top ----

Henry Moore

Henry Moore werd in 1898 in Castleford geboren en hij stierf in 1986. Hij wordt beschouwd als een van de belangrijkste beeldhouwers van de 20ste eeuw. Zijn bronzen en stenen beelden vormen de grote 20ste-eeuwse manifestatie van de humanistische traditie in de beeldhouwkunst.
Hij was de zoon van een mijnwerker uit Yorkshire, maar werd in staat gesteld te studeren aan het Royal College of Art door herstelbetalingen voor verwondingen die hij opliep in de Eerste Wereldoorlog. Zijn vroege werk is sterk beïnvloed door beelden van de Maya's die hij in een museum in Parijs had gezien. Vanaf de jaren dertig experimenteerde hij met abstracte kunst, waarbij hij abstracte vormen combineerde met menselijke figuren en vaak ook die figuur wegliet. Veel van zijn werk is monumentaal.
Hij is vooral bekend om een serie achteroverleunende naakten. Deze vrouwenfiguren, die de vormen van bergen, dalen, rotsen en grotten weerspiegelen, borduren voort op en verrijken de landschappelijke traditie die hij als deel van het Engelse erfgoed omarmde.

	Three Upright Motives, 1955-1956, 1965 brons, beton

Henry Moore plaatst zijn beelden het liefst in de natuur. Zij lijken zelfs uit de natuur te zijn ontstaan. Moore werkt bij voorkeur in brons. Hij zoekt het moment waarop zijn gebeeldhouwde bronzen vormen en het voortdurend wisselende daglicht, zonlicht, samen een eigen leven beginnen. Pas dan is voor hem zijn werk af.
Three Upright Motives waren aanvankelijk zelfstandige, indringende beelden. Door hen samen te brengen op een speciaal daarvoor ontworpen sokkel bracht de kunstenaar ze dichter bij het licht en ontstond er een nieuw beeld dat het museum van verre aankondigt langs een van de belangrijkste toegangswegen naar het museum.

Het landschap wordt op deze plek (de Hoge Veluwe) bepaald door een hoog stuifduin, gevormd door zand dat in een gordel van bos (eikenhakhout) tot rust gekomen is en een uitgestoven vlakte waar alle fijnere zanddelen uit weggestoven zijn. In deze vlakte hebben zich spontaan grovedennen (vliegdennen)gevestigd, terwijl het kale zand begroeid is geraakt met mossen, grasjes en heidestruiken. Door de bossen en de vlakte te beheren wordt er enerzijds voor gezorgd dat het bos zich kan ontwikkelen in de richting van meer boomsoorten en anderzijds dat de vlakte open blijft en bomen en grassen niet de overhand krijgen. Op die manier wordt niet alleen het landschap in stand gehouden, maar ontstaan er ook optimale mogelijkheden voor vele planten- en diersoorten om hier te leven.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------  top ----

Rudi van de Wint

Reindert Wepko (Rudi) van de Wint ( 1942 – 2006) was een Nederlandse schilder, beeldhouwer en architect.

Rudi van de Wint (ook wel R.W. van de Wint) volgde van 1961 tot 1966 een opleiding aan de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam. Aanvankelijk was Van de Wint werkzaam als schilder.  Hij werd als zodanig  uitgenodigd voor deelname aan Documenta 6 (1977) in Kassel. Later begaf hij zich ook op het terrein van het beeldhouwkunst en de bouwkunst.

De momenten waarop hij tegengestelde opvattingen heeft afgetast, typeren hem het beste. Zo maakte hij in de jaren zeventig performancefoto’s van zichzelf als Jochum en Rudi, de schilders, en stelde daarmee ondermeer de vraag wat de schilderkunst nog kan betekenen. Tegelijkertijd maakte hij grote ‘abstracte’ schilderijen die hij ‘de zeegezichten’ noemde. Met enige ironie liet hij de gevoelsmatige schilder ‘Jochum’ en de rationele schilder ‘Rudi’ elkaar voortdurend tegenspreken. Ook al zijn beider opvattingen op zich ‘waar’. Van de Wint hechtte er geen waarde aan één standpunt in te nemen, omdat niets eenduidig is en de ene waarheid niet verenigbaar of onverenigbaar hoeft te zijn met de andere. Eén keuze, één specialisme was hem niet genoeg. Wanneer hij een beeld construeerde, verlangde hij naar het aarzelende tasten van het schilderen. Wanneer hij schilderde, keek hij uit naar het moment dat hij op De Nollen met zijn kraan in het duinzand kon graven.

De Nollen
In 1980 begon hij met een schilderkunstig experiment in een oud binnenduingebied bij Den Helder: De Nollen. De daar aanwezige bunkers, die nog dateerden uit de Tweede Wereldoorlog, hanteerde hij als artistiek uitgangspunt waar hij allerlei beeldhouwwerken, sommige cortenstaal beelden van gigantisch formaat, aan toevoegde. Dat groeide uit tot een ‘totaalkunstwerk’ van schilderingen, sculpturen en bouwsels. Hetgeen  ertoe heeft geleid dat hij afwisselend werd gezien als schilder, beeldhouwer, architect of bouwer, performer, filmer, tekenaar, tuinman of natuurbeheerder. Het maakt hem en zijn werk ongrijpbaar. Het gaat telkens om samenhang en confrontatie.
Deze activiteiten in De Nollen bleven niet onopgemerkt; zo bracht koningin Beatrix, zelf een groot kunstliefhebster, een privébezoek aan dit project en behalve in Nederland had men er ook in het buitenland belangstelling voor.

Van de Wint kon voorts over een nabijgelegen loods in het bij Den Helder behorende kustdorp Huisduinen beschikken, die hij gebruikte als werkplaats. Hier bracht hij diverse kunstwerken tot stand, die overal in Nederland hun bestemming vonden.

Daarnaast is hij bekend om zijn zeer grote schilderingen, die hij in de nieuwe vergaderzaal van de Tweede Kamer aanbracht. Ook schilderde hij het plafond van het Haagse Paleis Noordeinde en het Amsterdamse gerechtsgebouw.
Verder hield Van de Wint exposities in musea, zoals het Kröller-Müller Museum in Otterlo (in 2002 werden daar zijn beelden getoond onder de titel Clair-Obscur) en het Groninger Museum.

Na zijn dood
Na  zijn dood werd op 27 maart 2007 op Tenerife het door Van de Wint gemaakte International Tenerife Memorial officieel onthuld. Dit 18 meter hoge monument in de vorm van een wenteltrap is een gedenkteken voor de vliegtuigramp van 27 maart 1977 op het eiland Tenerife.

In mei 2009 werd het beeld De Poort geplaatst in Beeldenpark Een Zee van Staal te Wijk aan Zee.

Velden van Nevel (Hoogeveen)Velden van Nevel is eveneens een postuum werk van Rudy van de Wint, dat door zijn zoons is gerealiseerd. Velden van Nevel is een reeks van vier sculpturen langs de snelweg (A28 en A37) nabij de uitvalswegen van Hoogeveen. De titel verwijst naar een oud volksgeloof van de nevelhekse in de velden rond Hoogeveen, elders bekend als witte wieven. Deze sculpturen zijn 10 meter hoog en tot 15 meter breed. De sculpturen zijn in de periode van 2007 tot 2010 geplaatst. Drie sculpturen staan langs de A28 en één naast de oprit van de A37 richting Emmen. Eén van de sculpturen wijkt in vorm af van de drie anderen. Dit beeld, De lichtnaald, uitgevoerd in roodkoper, werd in 2007 bij de afslag Hoogeveen van de A28 geplaatst. Er bestaat nog een vijfde sculptuur met de titel Velden ven nevel 0, dit beeld bevindt zich echter buiten Hoogeveen en wel aan de Kloosterveenrotonde in Assen.

Meer mediabestanden: http://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Rudi_van_de_Wint?uselang=nl#mw-subcategories

Onderstaande foto's zijn van een beeld van Van de Wint dat bij de ingang van de Saxion Hogeschool in Deventer staat.
De foto's zijn van fotograaf Marian Poyck. De foto's mogen niet gebruikt worden zonder schriftelijke toestemming. ( cedars@live.nl )

©Marian Poyck

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------  top ----

Auguste Rodin 

Zijn leven en werk
De Franse beeldhouwer Auguste Rodin (1840-1917) werd geboren op 12 november 1840 in Parijs. Hij studeerde aan de staatsschool voor kunst en ambacht, Petite Ecole. Aangemoedigd door zijn leermeesters trachtte hij drie keer toegelaten te worden tot de École des Beaux Arts, maar telkens werd hij door de jury afgewezen.
 In 1864 maakte hij zijn eerste belangrijke werk,  Homme au nez cassé  (De man met de gebroken neus). In de volgende jaren werkte hij voornamelijk aan decoratieve sculpturen in de studio van Albert Carrier-Belleuse.
In 1870 verbleef hij in Brussel, weer bij Carrier-Belleuse. Hij zou pas in 1878 terugkeren naar Parijs. Rodin reageerde tegen het sentimentele idealisme van de academie door zo dicht mogelijk naar de natuur terug te gaan. Meerdere werken zijn eerst door de jury voor de Salon geweigerd, om pas later erkenning te krijgen.
La Danaide, 1885

Het jaar 1875 werd het keerpunt in Rodins leven. Rodin reisde naar Italië en tijdens deze reis bestudeerde hij het werk van Michelangelo, Donatello en de sculpturen uit de klassieke oudheid. Hier was de pure vorm waar hij naar op zoek was nog te vinden. 
Deze reis naar Italië inspireerde hem tot De bronzen eeuw (1877). De critici waren onder de indruk van de grote natuurgetrouwheid van dit kunstwerk en beschuldigden Rodin ervan afgietsels van zijn model te hebben gebruikt. Een gevolg van deze beschuldiging was, dat Rodin zijn beelden in het vervolg altijd groter of kleiner maakte dan de levende werkelijkheid.   
Om in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien was de jonge kunstenaar aangewezen op samenwerking met officieel erkende beeldhouwers die veelal herdenkingstekens en architectonische sculpturen in de neobarok of maakten.
In 1870 beeldhouwde Rodin de buste van zijn vriendin Rose Beuret.
Meer en meer gaf Rodin de vrije loop aan zijn inspiratie en begon zijn lange strijd tegen de decadente officiële kunst. Een magistrale l'Age d'airain was in 1876 een eerste resultaat. Hij werd aangemoedigd door de bewondering van o.a. Rainer Maria Rilke en  Stéphane Mallarmé.

In 1880 kreeg Rodin zijn eerste officiële bestelling. De Franse staat verleende Rodin toen de opdracht voor de monumentale deur van een nieuw te bouwen museum voor toegepaste kunst, de Ecole des Arts Decoratifs in Parijs. Het museum werd echter nooit gebouwd. Rodin's ontwerpen bestaan nog steeds.

Poort van de Hel, detail

La Porte de l'enfer ("Poort van de Hel"),  zou het werk gaan heten. Met deze Porte de l'Enfer werd Rodin beroemd. Hij werkte meer dan zes jaar aan de meer dan 200 beelden die ervoor bestemd waren. Ook De Kus en De Denker behoren tot deze groep. In de opdracht stond dat de voorstelling gebaseerd moest zijn op de Divina Commedia van de Italiaanse schrijver Dante. Verschillende losse beelden zijn van de ontwerpen voor de nooit afgemaakte Poort van de Hel afkomstig.  De meest bekende van deze zelfstandige werken is De Denker, bedoeld voor het tympanon van de Poort, om het panorama beneden hem te overdenken.  In de Monet- Rodin tentoonstelling van 1889 in de Galerie Georges Petit werd De Denker als op zichzelf staand beeld getoond onder de dubbele benaming van Le Penseur en Le Poete.  Hij werd twee keer levensgroot tentoongesteld in de Salon van 1904, waar hij een storm van kritiek opriep. 

De Denker

De Kus, 1886   De Kus, detail

De ontmoeting met  de beeldhouwster Camille Claudel inspireerde Rodin ondermeer tot De Kus in 1886. De Kus is het meest bekende beeld van Rodin. Hij maakte het in 1886 en het werd voor het eerst op de Salon tentoongesteld in 1898. Een man en een vrouw zijn versmolten in een oneindige omhelzing. De zachte vloeiende vormen van de geliefden contrasteren sterk met het blok ruw gebeitelde marmer waarop zij zitten. Rodins interesse in het idee om de menselijke figuur uit steen te bevrijden gaat terug op zijn bewondering voor Michelangelo. Hij gebruikte hier wat hij in Michelangelo's Slaven gezien heeft. Deze lijken zich los te rukken van de steen waaruit zij voortkomen. Met De Kus was vanaf het begin het plan de massa ruw gehakte marmer waarop de geliefden zitten te incorporeren in het werk, waarmee het symbolisch wordt voor hun aardse passie. Het contrast in oppervlak (ruw tegenover gepolijst) benadrukt de sensuele zachtheid van de lichamen.

Dertien jaar lang, tussen 1879 en 1892, beleefde Rodin een tumultueus chaotisch amoureuze verhouding met zijn 24 jaar jongere leerlinge Camille Claudel; de twee jaar oudere zus van de Franse dichter, schrijver, en diplomaat Paul Claudel.
Eeuwige Lente (ook: Zephyr en Aarde), 1884

Toen het einde van zijn leven in zicht kwam liet Rodin een testament opmaken, waarin hij regelde dat zijn gehele nalatenschap aan de Franse staat zou toekomen.
Drie weken voor haar dood trouwde Rodin met zijn levensgezellin Rose Beuret, in januari 1917. Tien maanden later stierf hij te Meudon, 77 jaar oud.
Twee jaar later opende het Rodin-museum in Parijs haar deuren.
 
Galatea, 1889

Impressionisme of Romantiek
Rodin was een tijdgenoot van de impressionisten, maar hield vast aan wat de impressionisten overboord wilden gooien. Hij sloot aan op de mythologie en de literatuur. Hij gebruikte de natuur om zijn werk er levendig uit te laten zien.
Zijn werk valt op door het onregelmatige oppervlak, waarop de lichtval schitteringen veroorzaakt. Deze schitteringen geven het beeld beweeglijkheid. Dit effect was niet waar hij naar streefde. Met deze manier van uitbeelden probeerde Rodin de stappen van de sculptuur te laten zien. Zoals de schilders hun werk opbouwden uit kleur- en lichtvlekken, zo bouwde Rodin zijn beelden uit klei en brons. Door het zichtbaar worden van het maakproces, wist Rodin het tijdelijke aspect in zijn werk naar voren te laten komen.
Het vluchtig impressionisme van Rodin, die bevriend was met Claude Monet, Pierre Auguste Renoir en Stéphane Mallarmé, bereikte ongekende hoogten. Émile-Antoine Bourdelle, Aristide Maillol, Charles Despiau, François Pompon, de Argentijn Sesostris Vitullo, de Duitser Georg Kolbe en de Rus Soudbinine stonden sterk onder zijn invloed.
Rodin gaf de menselijke vorm weer en was daarmee een erfgenaam van de klassieke traditie, van Donatello, Michelangelo en Bernini. Wel voegde hij er zijn eigen moderne benadering aan toe, de psychologische nuance. Hij is daarmee wellicht eerder de erfgenaam van de Franse Romantiek dan een echte impressionist.
Rodins werk vormde het eind- en tevens hoogtepunt van de 19e-eeuwse beeldhouwkunst. Rodin wordt gezien als de voorganger van de moderne beeldhouwkunst van de 20e eeuw. Hij was min of meer een ‘bemiddelaar’ tussen de romantische esthetiek en de expressionistische en kubistische fragmentatie. Juist in de aspecten van zijn werk die onder tijdgenoten op onbegrip stuitten, kunnen we zien hoever Rodin zijn tijd vooruit was. Hij toonde bijvoorbeeld instabiliteit en plooibaarheid, en ook haalde hij beelden van hun sokkel.
    

De Hand van de Duivel                           en                                De Hand van God

Toen Rodin in 1917 stierf, was de volgende generatie beeldhouwers reeds begonnen met vernieuwingen. Sommigen sloten zich aan bij de bijdrage van Rodin, andere zetten zich er juist tegen af.

Handen

Naast de ontelbare sculpturen produceerde Rodin een indrukwekkend aantal schetsen, tekeningen en aquarellen, veelal met een erotisch karakter, zodat sommige critici hem seksueel geobsedeerd noemden.

Musea
In Parijs is Musée Rodin en in Philadelphia zijn aparte musea met veel werken van Rodin gevestigd. In zijn sterfplaats Meudon is een Rodin Museum met zijn gipsen beelden.
Zijn werk is verder o.a. te zien in:
Beeldenpark van het Kröller-Müller Museum in Otterlo
Fine Arts Museums of San Francisco in San Francisco
Hermitage in Sint-Petersburg
Musée d'Orsay in Parijs
Museum voor Schone Kunsten te Gent
Museum of Modern Art in New York City
National Gallery of Art in Washington D.C.
The Pushkin State Museum of Fine Arts in Moskou
Singer museum te Laren
Van Abbemuseum te Eindhoven
Van Gogh Museum in Amsterdam

Torse d' Adèle, 1878?

 Trivia
Bovenstaande sculptuur (in brons) van Auguste Rodin werd in 2005(?) in Santiago gestolen tijdens een tentoonstelling in het Nationaal Museum voor de Schone Kunsten. Later werd het in een park ten zuiden van de Chileense hoofdstad teruggevonden. Het gestolen werk met de titel Torse d'Adèle was een bronzen sculptuur van 47,5 cm hoog en een gewicht van 20 kg. Het maakt deel uit van de collectie van het Rodinmuseum in Parijs. Het stuk was op dat moment zo'n 700.000 euro waard.  zijn.

In de nacht van 16 op 17 januari 2007 werd uit de museumtuin van het Singer museum te Laren N.H. een afgietsel van De Denker van Rodin gestolen plus nog zes andere beelden. Het werd van zijn sokkel getrokken, waarschijnlijk door middel van een touw, gebonden aan de trekhaak van een auto. Op 28 januari 2008 werd tegen de twee daders zes jaar gevangenisstraf geëist. Het was hen niet om de culturele waarde van de beelden te doen geweest, maar om de opbrengst van het brons...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------  top ----

Kenneth Armitage

Zijn leven en werk


Figure on its back, 1960

Kenneth Armitage (Leeds, 18 juli 1916 – Londen, 22 januari 2002) was een Britse beeldhouwer.

Armitage studeerde achtereenvolgens aan het Leeds College of Arts in Leeds van 1934 tot 1937 en aan de Slade School of Fine Art in Londen van 1937 tot 1939. De Tweede Wereldoorlog, waarin hij als militair werd opgeroepen, maakte een tijdelijk einde aan zijn carrière.
1952 bracht voor vele Britse beeldhouwers, zo ook voor Armitage,  een keerpunt. Met kunstenaars als Reg Butler, Lynn Chadwick, Eduardo Paolozzi, William Turnbull vulde Armitage het Britse paviljoen tijdens de Biënnale van Venetië met de expositie New Aspects of British Sculpture. Armitage's carrière nam een enorme vlucht. Vele tentoonstellingen volgden, waaronder in Nederland Sonsbeek, Arnhem in 1955 en later ook Museum Boijmans Van Beuningen, Rotterdam. In Duitsland was Armitage in Kassel met werk aanwezig bij Documenta II in 1959 en III in 1964.

In 1958 had Armitage een solotentoonstelling op de Biënnale van Venetië en won de David E. Bright Foundation Award. In 1962 nam hij weer deel aan de Biënnale van Venetië. In 1962 volgde de aankoop van zijn werk Monitor uit 1961 door het Kröller-Müller Museum.
Het werk van Armitage dat eerst werd geïnspireerd door beeldhouwers als Alberto Giacometti en Pablo Picasso, had zich reeds veranderd in een meer expressionistische, persoonlijke stijl, die meer weg had van Barbara Hepworth en Henry Moore. Hij maakte sterk geabstraheerde bronzen sculpturen, mensen of mensgroepen voorstellend, met naar buiten stekende, dunne ledematen en zeer kleine hoofden.
Exposities van Kenneth Armitage konden worden gezien in vele landen van Europa, de Verenigde Staten, Japan en Zuid-Amerika.

Zie ook: www.tate.org.uk

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------  top ----

Jean Arp

Zijn leven en werk

Jean Arp ook bekend als Hans Arp (Straatsburg, 16 september 1886 - Bazel, 7 juni 1966) was een Duits-Frans beeldhouwer, schilder en dichter. Hij speelde een belangrijke rol in de ontwikkeling van de moderne kunst en was één van de voormannen van de dada-beweging.
Jean Arp werd als Hans Arp geboren.
Na zijn opleiding kunstnijverheid bij de École des Arts et Métiers in Straatsburg, ging Arp naar Parijs, waar hij voor het eerst gedichten publiceerde. Tussen 1905 en 1907 studeerde Arp aan de Kunstschule in Weimar in Duitsland. In 1908 ging hij terug naar Parijs om de Académie Julian te bezoeken. Vanaf 1909 woonde Arp in Zwitserland. 1912 deed hij met een serie half-figuratieve, half-abstracte tekeningen mee met de tentoonstelling van de groep Der blaue Reiter in München en in 1913 was hij betrokken bij activiteiten van Der Sturm in Berlijn. Van het werk uit de periode tot ongeveer 1914 is niets meer over, omdat Arp het zelf heeft vernietigd. Naar het schijnt was dit expressionistisch van aard. In 1915 ontmoette hij zijn latere (1922) echtgenote Sophie Taeuber, met wie hij samen werkte aan papiercollages. Dat jaar exposeerde hij in Zwitserland ook zijn eerste abstracte werk.
In 1916 richtte hij in Zürich samen met Hugo Ball, Tristan Tzara, Richard Hülsenbeck en Marcel Janco de dada-beweging op, waarbij ook Sophie Taeuber betrokken was. In 1919 richtte hij, toen weer als Hans Arp, samen met Max Ernst en de sociale activist Alfred Grunwald de Keulse vestiging van Dada op. Hij werkte daarbij ook nauw samen met Kurt Schwitters. Met Schwitters, Tristan Tzara, Raoul Hausmann en Theo en Nelly van Doesburg (zich destijds nog Pétro van Doesburg noemend) nam hij eind 1922 deel aan een dada-tournee langs de steden Jena, Dresden en Hannover. In 1925 nam Arp deel aan de eerste tentoonstelling van de surrealisten in Galerie Pierre te Parijs.
In 1926 verhuisde hij naar de Parijse voorstad Meudon en later dat jaar naar zijn geboortestad Straatsburg. Hier hielp hij zijn vrouw bij de herinrichting van amusementscentrum de Aubette. Het project was echter zo omvangrijk, dat ze de hulp van hun vriend Van Doesburg inriepen, die vervolgens ook de leiding op zich nam. Arps aandeel bestond uit twee ruimten, de American Bar en de Caveau-dancing, een cabaret- annex danszaal, in de kelders het gebouw, die hij decoreerde in zijn kenmerkende abstract-biomorphische stijl.

In 1931 brak hij met het surrealisme om een andere groep te vormen, Abstraction-Création, die een periodiek uitgaf, Transition genoemd. Gedurende de 30 jaren tot het eind van zijn leven ging hij ook door met het schrijven van essays en gedichten. In 1942 vluchtte hij uit zijn huis in Meudon voor de Duitse bezetting. Hij woonde in Zürich tot het eind van de oorlog.
In 1949 had Jean Arp een solotentoonstelling in New York, bij de Buchholz Gallery. In 1950, werd hij uitgenodigd om een reliëf uit te voeren voor een centrum van de Harvard University in Cambridge, Massachusetts. Verder kreeg hij opdracht, net als Karel Appel, voor een muurschildering in het UNESCO-gebouw in Parijs. In 1954 won Arp de Grote Prijs voor de Sculptuur op de Biënnale van Venetië.
In 1958 werd een overzichtstentoonstelling gehouden van zijn werk in het Museum of Modern Art in New York, gevolgd door een tentoonstelling in het Parijse Musée National d'Art Moderne in 1962.
De schilderstijl van Arp wordt gerekend tot het dadaïsme en surrealisme. Hij was een van de wegbereiders van de abstracte kunst. Over het abstracte werk van Arp wordt gezegd dat hij het maakte met behulp van toeval en automatisme.
Hij maakt organische vormen die gedaantes suggereren. Zijn gedichten maakte hij soms ook met behulp van het toeval. Hij knipte bijvoorbeeld zinnen in stukken, gooide de stukken op de grond en stelde daaruit willekeurig een gedicht samen.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------  top ----