Cedar Gallery

Home  |  Cedar info  |   Nieuws   |  Lezingen |  Contact | Engels

Kunstenaars

Architectuur

Boeken

Fotografie

Letters

Schilderijen

Bomen

Religie

Thema's

China

Japan

Rusland

   antistrot

Antistrot is in 1997 opgericht door zes studenten van de Willem de Kooning Academie (WdKA), Rotterdam. Uit onvrede met het “straffe grafische stramien” op de afdeling Illustratie van de academie, besloten ze hun creatieve krachten te bundelen. In de loop van tien jaar is Antistrot veranderd van een rebelse groep in een gerenommeerd collectief. Werk van Antistrot is te zien en te horen op alternatieve festivals, maar ook in musea als het GEM in Den Haag en diverse Europese kunstenaarsinitiatieven. Op dit moment bestaat Antistrot uit David Elshout, Charlie Dronkers, Bruno Ferro Xavier Da Silva, Marco Kruyt, Michiel Walrave, Paul Borchers, Silas Schletterer, Johan Kleinjan en Iddo Drevijn.

Reactie als doel

In de beginperiode produceert Antistrot op eigen initiatief tijdschriften met tekeningen om deze op straat te verspreiden. Al snel betrekt het kunstenaarscollectief andere disciplines er bij. Inmiddels heeft Antistrot een enorme hoeveelheid tekeningen, muurschilderingen, installaties, performances en muziekoptreden gerealiseerd.
Serieuze actuele thema’s als geweld en minder serieuze thema’s als zwartrijden, impotentie, advertenties tegen puistjes of haaruitval combineert Antistrot met tekeningen en voorzien van commentaar. Rode draad in het werk is het reageren op de beeldtaal van de huidige samenleving en het directe contact met de toeschouwers en luisteraars.

Beeldtaal

Antistrot vergroot bestaande beelden sterk uit of relativeert en ridiculiseert ze juist in persiflages en fantasiebeelden. Door betekenissen uit hun verband te trekken en te combineren met een andere inhoud, zet Antistrot de kijker voortdurend op een verkeerd been. Humor en satire zijn onmisbare ingrediënten bij de tekeningen, maar zeker ook bij de performances en muziekoptreden. Daarnaast schuwen ze clichébeelden en onderbroekenlol niet. “We proberen op een welhaast situationistische ‘happening’ het publiek mee te nemen binnen onze gedachtesprong en hen een ervaring mee te geven die een stap verder gaat dan het vertellen van een verhaal”, aldus Charlie Dronkers. Net zoals de Situationisten in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, relativeert Antistrot met ontregelende, satirische beelden “de lulligheid van het leven zelf”.

www.antistrot.com
 

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> TOP <<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
krijn giezen

Krijn Giezen (1939-2011)

Giezen speelde een pioniersrol in de land art, de ecologische en de conceptuele kunst in Nederland en was met enkele projecten in de openbare ruimte nauw aan het programma van Stroom Den Haag verbonden. Hij vertegenwoordigde Nederland tijdens de Biënnale van Venetië in 1978, waar hij gedurende tien dagen aan de bezoekers zijn eigenhandig geviste en gerookte haringen aanbood. In 2005 realiseerde hij ‘Kijk Uit Attention' bij het Kröller-Müller museum: een gigantische trap van 300 treden, die een uniek zicht bood op de omgeving van de Hoge Veluwe.

‘Kijk Uit Attention'

Krijn Giezen was een man van de kust. Hij werd geboren in Noordwijk aan Zee, en woonde en werkte teruggetrokken in een Spartaans kasteel aan de kust van Normandië. Zijn kunst kwam voort uit een houding tegenover de wereld, die getuigde van een grote betrokkenheid bij de natuur en het menselijk handelen. Zijn kunstenaarschap leidde niet altijd tot een product, maar kon evengoed het in gang zetten van een mentaliteitsverandering zijn.

De anarchistische humor van Fluxus, met de nadruk op spel en zelfbedachte regels, lag ten grondslag aan veel van zijn acties en objecten. In zijn werk verbond hij het robuuste van de natuur met de inventiviteit van de boer, de visser en de handwerksman. Recepten, handleidingen en uitvindingen werden door hem genoteerd, en verwerkt in beeldende documentatie. Nostalgie was niet zijn drijfveer, maar hij verlangde ernaar om het bruikbare en wezenlijke van de natuur en het menselijk handelen te behouden, en opnieuw leven in te blazen. De schaal waarop hij zijn werk realiseerde varieerde van minuscuul tot overweldigend.

Krijn Giezen heeft altijd een speciale band gehad met de stad Den Haag. Van 1956 tot 1961 studeerde hij er aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, waar hij eind jaren '70 ook les gaf. Op uitnodiging van Stroom heeft hij aan een aantal projecten in Den Haag gewerkt. Zo maakte hij in 1992 een analyse van de Haagse Beek die vanuit de duinen (Kijkduin) via het Vredespaleis en vandaar ondergronds naar de Hofvijver stroomt. De loop van de beek blijkt in de afgelopen eeuwen te zijn veranderd, verbouwd en vervuild. In het verlengde daarvan kon Giezens plan: Het zichtbaar maken van de Haagse Beek, begin 2000 gerealiseerd worden.

Giezen maakte waardevol wat mensen afgedankt hadden, of dat nu ging om een rafelig landschap of een uit zee aangespoelde werkhandschoen. Treffende voorbeelden zijn te vinden in de mailorder catalogus die hij in 2004 maakte voor de Stroom manifestatie 'De Zee, het Strand en de Haven'.

http://www.stroom.nl/krijngiezen/mailorder/mailorder1.html 
Voor meer (voor)beelden dient u op een foto te klikken.

‘Kijk Uit Attention'

 ©foto's: wagenvoorde

Bron info: Stroom Den Haag
http://www.stroom.nl/

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> TOP <<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

Jan Jansen

Jan Jansen werd in 1941 geboren in Nijmegen. Zijn vader was daar verkoopleider bij een schoenenfabriek. Deze bracht regelmatig schoenen mee naar huis en het hele gezin kon ze dan bekijken en commentaar leveren. Jan Jansen hield zich dan ook al jong bezig met schoenen. Hij was echter niet erg gecharmeerd van de degelijke en weinig modieuze schoenen, die hij onder zijn neus kreeg.
Wat kon hij anders doen dan zelf schoenontwerper worden?

Fong Leng 2, 1974

I n 1959 ontwerpt hij de eerste vrouwenlaarzen voor Tonny Polman.
Aanvankelijk kan hij zijn ei kwijt in Nederland, maar al snel is hij hier uitgeleerd. Hij realiseert zich, dat hij voor wat hij wil, naar Italië, het mekka van de creatieve schoenindustrie moet. In 1962 slaagt hij erin een stageplaats te bemachtigen bij het beroemde schoenatelier Follie in Rome.
In Italië vindt Jan Jansen wat hij zoekt. Het leven is er eleganter dan in het stijve Nederland en in de ateliers waar hij werkt, zijn sterren als Sophia Loren en Gina Lollobrigida klant. Het vak van schoenen maken is er heel anders dan in Nederland. Alles wordt er met de hand gedaan en het maken van schoenen duurt dan ook een paar dagen.
Jan wil alles leren. Hij leert hier het handmatig schoenen maken tot in de kleinste finesses. Niet alleen schetsen, maar ook patronen, leesten, hakken. Alles.
Die kennis zou bepalend worden voor zijn stijl en manier van ontwerpen.

Terug in Nederland begint hij in 1963 in een piepklein kamertje zijn eigen bedrijfje.
Onder de naam ‘Jeannot’  begint hij met het ontwerpen en zelf vervaardigen van vrouwenschoenen.  (Jeannot: een samenstelling van Jean, Jan, en –not, het omgekeerde van Ton, de naam van zijn vriendin).
Fotograaf Paul Huf vestigt de aandacht op Jansen’s ontwerpen. Jan Jansen is precies op tijd in Amsterdam gekomen. Door de naoorlogse babyboom verblijft er begin jaren zestig een grote groep jongeren in de stad. Een groep, die zich graag wil laten zien. Dankzij de stijgende welvaart is er ook geld te besteden, aan bijvoorbeeld opvallende kleding en muziek. 

boven: Lace me in, tight please (?), 2006
onder: What is this?, 1991

Tijdens een van de modeshows presenteert Jan Jansen zijn schoenen. Het gevolg is dat hij kan ontwerpen voor grote modehuizen als Dior en Dick Holthaus. Nationale beroemdheden als Fong Leng, Willeke van Ammelrooy en Frank Govers gaan zijn schoenen dragen en verspreiden daarmee zijn naam.
Eind jaren zestig begint hij met eigen halfjaarlijkse collecties en opent zijn eerste boetiek in Amsterdam. Zijn faam neemt toe, hij doet mee aan buitenlandse tentoonstellingen en breekt in 1973 door met de Bamboeschoen. In 1974 heeft hij solotentoonstellingen in het Centraal Museum in Utrecht en in het Stedelijk Museum in Amsterdam.
Een belangrijk punt in zijn leven, zo vertelde hij tijdens de opening van de tentoonstelling in Nijmegen van 2009, is in 1983, het moment waarop hij verhuist naar het huidige (2009) pand op Rokin 42 te Amsterdam. De inrichting wordt namelijk gedaan door Swip Stolk, een andere ontwerper, die vanaf dat moment zijn vriend wordt. Swip Stolk heeft maar een half woord nodig (of alleen een blik) om Jan Jansen zijn ideeën te begrijpen of uit te voeren.  De inrichting van bovengenoemd pand verschijnt op de cover van een Japanse publicatie ‘European Shop Designs’.

Swip Stolk

Jan Jansen wint een aantal prijzen en ontwerpt in 1990 ‘Linea Erotica’.
Jan Jansen brengt al vanaf 1964 schoenen op de markt onder zijn eigen naam. Liefhebbers, kenners zien het meteen als iemand een paar schoenen van Jan Jansen draagt.

Jan Jansen gaat nog gewoon door met het ontwerpen van nieuwe collecties, die hij verkoopt in o.a. zijn eigen winkels in Amsterdam en Nijmegen. Hij heeft zijn werkterrein zelfs uitgebreid met een aantal meubelontwerpen…

foto's_jansen

JAN JANSEN	Foto's: cees & aly wagenvoorde © wagenvoorde
left: Thick Needles, 1982
Rattan, 1973
For Snoecks, 2000
Lace me in, tight please, 2006
Kissing the Pope's toe, 1990
Derrière, 1991
Fong Leng 2, 1974
left: Derrière, 1991, rigt: Love, 1989
Chaise Longue, 2008
© FOTO'S: WAGENVOORDE

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> TOP <<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

Bruno Peinado

Bruno Peinado (1970) woont in Douarnenez, Frankrijk, en heeft snel naam gemaakt in het internationale kunstcircuit. Hij had solotentoonstellingen in ondermeer het Centre Georges Pompidou, Parijs (2008), Migros Museum, Zürich (2005) en Palais de Tokyo, Parijs (2004) en deed mee aan groepstentoonstellingen zoals de Biennale van Lyon (2005), de Biennale van Sao Paulo (2004), Istanbul Biennale (2003), PS1, New York (2002) en Tramway, Glasgow (2000). De kunstenaar wordt vertegenwoordigd door Galerie Loevenbruck (Parijs), Galleria Continua (San Gimignano), Mitterrand+Sanz (Zürich), ADN Galéria (Barcelona) en Parker’s Box (New York).

Purple Brain
Peinado’s  tentoonstelling Purple Brain (zomer 2009) in 21Rozendaal is zijn Nederlandse primeur. In deze tentoonstelling zijn kunstwerken van 1993 tot nu bij elkaar gebracht in één grote collage. De werken staan grotendeels op twee hersenhelften die in paarse folie zijn uitgevoerd. Bruno Peinado heeft een scherp oog voor de omringende wereld. Hij proeft de tijdgeest en slurpt alles in zich op. In zijn werk legt hij verbindingen tussen zaken die niet altijd met elkaar te maken hebben, waardoor nieuwe inzichten kunnen ontstaan. Hij vergeleek zijn kunstwerken eens met lege tacoschelpen waar allerlei ingrediënten aan toegevoegd worden. Zo voegde hij in één zo’n ‘schelp’ onder andere het computerspelletje Tetris, de recente hernieuwde aandacht voor minimalisme, de erotiserende werking van hoogglanzende carrosserie en de toegenomen interesse in vandalisme samen. Maar de kunstwerken zijn geen puzzels die opgelost moeten worden. Het is veel belangrijker dat de sfeer aangevoeld wordt van waaruit ze gemaakt zijn  en van waaruit de kijker zelf gedachten, associaties en invallen kan  krijgen. De titel Purple Brain is een verwijzing naar die ‘state of mind’.

De spiegel  duikt qua vorm en idee regelmatig op in het werk van Bruno Peinado. Sommige sculpturen hebben een spiegelend oppervlak en teksten worden vaak in spiegelbeeld weergegeven. Bruno Peinado ziet een kunstenaar als iemand die de werkelijkheid vanaf een andere kant bekijkt.  De kunstwerken zijn objecten van reflectie in de dubbele betekenis van het woord. In de ondertitel van deze tentoonstelling wordt ook naar de spiegel verwezen.

Bruno Peinado is geboeid door het gegeven dat de wereld ooit één aaneengesloten geheel was, de Pangea, en daarna in steeds kleinere delen, continenten, archipels en eilanden afbrokkelde waarop eigen culturen en identiteiten ontstonden. Denkers als Édouard Glissant ( http://wapedia.mobi/en/Edouard_Glissant , Engels!) introduceerden de cultureel-antropologische term ‘creolisering’.  Wat aangeeft dat culturen zich los van geografische grenzen vermengen en dat deze vermenging oneindig doorgaat zonder begin- of eindpunt. De oneindige combinatie van het bestaande heeft Bruno Peinado verheven tot zijn werkwijze.

De kameleontische Bruno Peinado put eindeloos uit diverse (sub)culturen en stijlen zoals gothic, disco, trash punk, sciencefiction, graffiti, minimalisme, design, high fashion, skate- en surfcultuur en tropicalisme. Hij  verwerpt de begrippen ‘nieuw’, ‘originaliteit’ en ‘puurheid’ en biedt er een overdadig geglobaliseerd eclecticisme voor in de plaats. Iconen, logo’s, (politieke) symbolen, merken, slogans en oneliners mixt hij behendig tot nieuwe beelden door kleur, materiaal, vorm en betekenisverwisseling. Feilloos pikt hij de beelden uit het dagelijks leven die symbool staan voor de huidige tijd en samenleving. Hij eigent ze zich toe, fileert en analyseert, keert ze binnenstebuiten, vermengt en kruist ze en slingert ze vervormd en met een dosis humor terug in de maatschappij. Hij biedt daarmee een alternatief voor beelden die naar zijn mening voor en door een select gezelschap in het centrum (het ‘westen’) worden gemaakt en over de hele wereld, de ‘periferie’ incluis, worden verspreid. De beelden van Bruno Peinado staan aan het einde van een keten. Aan de ontwikkeling, massaproductie en verspreiding van beelden voegt Bruno Peinado een stap toe, de verwerking van deze beelden.

Alsof dit nog niet genoeg is, zien we in zijn werk ook elementen die doen denken aan ontdekkingsreizen, en het daarmee gepaard gaande kolonialisme en de slavenhandel.

De energieke Bruno Peinado heeft al een immens oeuvre opgebouwd. Zijn werk waaiert uit van tekeningen, de bron van waaruit zijn werk ontstaat, naar installaties, sculpturen, ready-mades, tapijten, neons, muurschilderingen en posters.

foto's

Meer beeld

BRUNO PEINADO	Foto's: cees & aly wagenvoorde © wagenvoorde
sans titre, banana, 2008
Untitled, Still Dancing on John Wayne’s Head, 2005
sans titres, arrangements, 2008
pas perdus, me myself and I, 1995, 2005
sans titre, good stuff, 2004
© FOTO'S: WAGENVOORDE

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> TOP <<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

 Bill Viola

Bill Viola, Flushing, New York, 1951

Catherine’s Room  2001

Kleurenvideo op vijf LCD panelen

De videokunstenaar Viola heeft veel gereisd. Hij bestudeerde o.a. Zen meditatie in Japan.
Bill Viola laat zich o.a. inspireren door de oosterse filosofie en de tradities van de schilderkunst. Zowel in zijn onderwerpkeuze als in de manier van weergeven is deze invloed te herkennen.
 
De vijf schermen van Catherine’s Room doen denken aan een traditioneel ‘veelluik’(polyptiek) dat vanaf de late middeleeuwen als altaarstuk werd gebruikt. De titel verwijst mogelijk naar de heilige Catharina die een leven van spiritualiteit en ascese leidde.
Ondanks de associaties met de oude schilderkunst ziet de vrouw er zelf volstrekt ‘eigentijds’ uit. De lichtval geeft aan dat we de kamer op vijf verschillende momenten van de dag zien en een boomtak, zichtbaar door een venster in de achterwand, verraadt de wisseling van de seizoenen.
Het tijdsverloop lijkt te vertragen. Handelingen en bewegingen krijgen zo een uitvergrote expressiviteit en een ritueel karakter. En zoals vaker in het werk van Viola wordt ook hier de cyclische beweging van de tijd tot uitdrukking gebracht.

De video’s van Viola zijn moeilijk in een paar foto’s weer te geven, de bewegende beelden zijn formidabel.  Museum De Pont in Tilburg heeft enkele werken in de collectie.

foto's viola

BILL VIOLA	Foto's: cees & aly wagenvoorde © wagenvoorde
Catherine's Room
Catherine's Room
Catherine's Room
Catherine's Room
© FOTO'S: WAGENVOORDE

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> TOP <<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

top | vorige